Boże Ciało 11.06.2020

Stoimy wobec Tajemnicy niepojętej. Pan zstąpił z nieba pod postacią chleba; choć skryty, bez świty, lecz prawy Bóg. Cichy, bez chwały, daje się nam cały… Jest pośród nas, jak obiecał, że będzie z nami po wszystkie dni aż do skończenia świata. Od świtu do nocy. I przez całą noc. Tysiące, miliony lampek przy tabernakulach o tym nas zapewniają i upewniają. Także i w naszym kościele zapalona świeci – czy śpimy czy czuwamy czy cokolwiek innego robimy On jest pośród nas! Zstąpił z nieba, by być z nami, byśmy Go rozpoznawali jako Boga-z-nami, Emmanuela.

Zstąpił jako Chleb Żywy. Przypadek? Żadną miarą. Dobrze wiemy czym jest chleb. Jakie niesie w sobie konotacje. Ileż określeń podałbym każdy z nas zapytany o miejsce i rolę chleba w życiu codziennym. Chleb jest pokarmem. Pokarm, by spełnił swoją rolę musi być spożyty. Trzeba go zjeść. Czy nie słyszymy na każdej Eucharystii słów Syna Bożego: bierzcie i jedzcie?

Dzisiejsza deklaracja Pana Jezusa nie tylko winna nas zainteresować. Ona ma nas i nami wstrząsnąć: Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Do mojej gestii należy to jak stoję wobec Tajemnicy Eucharystii. Zstąpił. Cicho i pokornie. Dał się cały. Przychodzi do swoich, bo chce z nami być i to na wieki. Zachwyćmy się tymi słowami. Zróbmy to, co śpiewamy dalej w cytowanej pieśni eucharystycznej: Padnijmy na kolana, uczcijmy niebios Pana, z miłością, z czułością wiernych sług!

 

Obyśmy nie sprzeczali się między sobą o to, jak Pan Jezus może nam dać /swoje/ ciało do spożycia? Obyśmy nie zajmowali się czczym gadaniem czy też próżnym dociekaniem. Jakie postawy? Wspomniana wyżej bierzcie i jedzcie i adoracja. By to miało miejsce trzeba zrobić miejsce. Jeśli bowiem przestrzeń mego serca, mego umysłu, mej pamięci, wyobraźni, woli czy też ciała jest zajęta to już nic tam nie może wejść.

Zróbcie Mu miejsce, Pan idzie z nieba, pod przymiotami ukryty chleb. Ukryty, a obecny. Niepojęty, a zamknięty w kruchym chlebie. Wszechmocny, a tak niewiele potrzeba, by zamieszkał w mym sercu, w naszych domach, mieszkaniach, w naszych małżeństwach, rodzinach. Niewiele! Ile miejsca jest w mym sercu?! Bo przecież tam jest Jego świątynia. Tam się z Nim spotykam. Tam przyjmuję Jego Ciało i Krew.

Zróbcie Mu miejsce! Zagrody nasze widzieć przychodzi i jak się dzieciom Jego powodzi. Nie dosyć było to dla człowieka, że na ołtarzu co dzień Cię czeka, sam ludu swego odwiedza ściany, bo pragnie bawić między ziemiany. Zstępuje, by zaglądnąć do naszych serc, by odwiedzić nasze „przestrzenie”, przecież dla chrześcijanina nie ma miejsca odizolowanego od Niego.

Drogi bracie, droga siostro! Wsłuchaj się w to orędzie: Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem. Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim. Idź z tym orędziem w procesji. Zielem, kwiatami ścielcie Mu drogi, którędy Pańskie iść będą nogi! I okrzyknijcie na wszystkie strony: Pośród nas idzie Błogosławiony! Pośród nas. Z nami.

Poza Jezusem nie ma życia. Bez Jezusa eucharystycznego nie ma życia. Bez Niego nasza wędrówka jest odyseją, a nie pielgrzymką. Uroczystość Bożego Ciała to święto piękna i prostoty. Takie jakie może być nasze ziemskie życie. Proste i piękne. W tym mieści się także wymiar bezinteresownego daru z siebie. Jak to uczynił Syn w darze Eucharystii.

Tak więc jak Syn został posłany przez żyjącego Ojca i żyje przez Ojca tak i każdy z nas zostaje posłany, posłany, by uczynić z siebie dar bezinteresowny. To jest wyznanie wiary. To jest świadectwo tego, że żyję z Eucharystii i żyję Eucharystią. Zróbcie Mu miejsce. W takiej mierze w jakiej uczynisz miejsca dla Niego On cię napełni… niech to będzie miara bez miary.

Strona zrobiona w kreatorze stron internetowych WebWave